LKS Lechja Lwów

LKS LECHJA
LWÓW

OPIS

LKS Lechja Lwów/Dzierżoniów. Drużyna stworzona przez Grupę Rekonstrukcji Historycznej 58 pułku piechoty. Skupia pasjonatów historii i sport

z Dzierżoniowa i okolic, ale również z Słupcy, Wrocławia czy Bielska Białej. Postanowiliśmy przywrócić sportowej pamięci najstarszy polski klub piłkarski, założony w 1903 roku we Lwowie. Zdecydowały o tym kresowe korzenie zarówno współczesnych mieszkańców naszego miasta i jego okolic, jak również pokrewieństwo pomiędzy lwowską Lechją i jej dzierżoniowską krewną MZKS Lechią Dzierżoniów. Barwy biało – zielone.

Sukcesy – Mistrzostwo Polski Retro Ligi 2019 i 2020. Stadion – ul. Wrocławska 47, Dzierżoniów

INFORMACJE O KLUBIE

PEŁNA NAZWA	LKS LECHJA LWÓW
TRENER	Marcin Orliński / Jarosław Kresa
PREZES	Przemysław Natkański
ROK POWSTANIA	1903
ADRES	Os. Jasne 20, 58-200 Dzierżoniów
TELEFON	607 887 069
MAIL	lechja.lwow@retroliga.com.pl

DRUŻYNA

#	Zawodnik
	Robert Grzywiński	0	0
	Damian Szachniewicz	0	0
	Roman Morozov	0	0
	Marek Podleśny	0	0
	Arkadiusz Stawski	0	0
	Dominik Chmielowiec	0	0
	Mariusz Tylak	0	0
	Maciej Rojek	0	0
	Łukasz Kresa	0	0
	Jarosław Kresa	0	0
	Albert Połubiński	0	0
	Paweł Sibik	0	0
	Bartłomiej Zadrożny	0	0
	Szymon Beniuk	0	0
	Przemysław Natkański	0	0
	Marcin Kamieniarz	0	0
	Adam Charciarek	0	0
	Piotr Popek	0	0
	Daniel Sitar	0	0
	Paweł Bielawski	0	0
	Marcin Orliński	0	0
	Łukasz Przygocki	0	0
	Remigiusz Markowski	0	0
	Tomasz Kaczorowski	0	0
	Piotr Chmielowiec	0	0
	Michał Buczek	0	0
	Łukasz Nowaczyk	0	0
	Jerzy Orchowski	0	0
	Mariusz Kobryń	0	0
	Krystian Kalinowski	0	0

HISTORIA KLUBU

Historia Grupy Rekonstrukcji Historycznej 58 pp sięga roku 2009. W 90 rocznicę powstania pułku i 70 rocznicę wybuchy II wojny światowej w siedzibie Spółdzielni Mieszkaniowej w Dzierżoniowie odbyło się pierwsze spotkanie założycielskie Stowarzyszenia. Od tego czasu staramy się, z powodzeniem, pielęgnować pamięć, tradycję, barwę i uzbrojenie niezwykle zasłużonej jednostki Wojska Polskiego jaką był 58 Pułk Piechoty (4 Pułk Strzelców Wielkopolskich). Jednostka ta powstała w toku walk Powstania Wielkopolskiego w 1919 roku. Wybitnie zasłużyła się zarówno w walkach powstańczych, jak również w wojnie polsko – bolszewickiej 1919 – 1921. Podczas tej wojny pułk walczył na froncie białoruskim, brał udział w kontrofensywie znad Wieprza, a za zasługi w niej Marszałek Józef Piłsudski odznaczył sztandar pułku krzyżem Virtuti Militari. W okresie
20-lecia międzywojennego pułk stacjonował w Poznaniu, w koszarach przy ul. Bukowskiej. W Wojnie Obronnej 1939 roku pułk walczył w składzie 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty będącej częścią Armii Poznań. Po ciężkich walkach nad Bzurą części żołnierzy udało przedrzeć się do Warszawy i wziąć udział w obronie stolicy. Podczas walk w Puszczy Kampinoskiej sztandar pułkowy został najprawdopodobniej spalony.

W naszej rekonstrukcyjnej działalności udało nam się m.in.:

• Odtworzyć zniszczony w 1939 sztandar pułkowy, którego ponowne poświęcenie miało miejsce w byłym Kościele Garnizonowym w Poznaniu
6 czerwca 2014 roku.

• Zrekonstruować tablicę pamiątkową ku czci poległych w wojnie
polsko – bolszewickiej żołnierzy pułku, i doprowadzić do jej zamontowania w historycznym miejscu na ścianie byłych koszar 58 pułku piechoty przy ul. Bukowskiej w Poznaniu.

• Otoczyć opieką cmentarz wojenny w Prużanach na Białorusi, gdzie pochowani są żołnierze pułku polegli w latach 1919 – 1921.
Dla pozyskania środków na ten cel organizujemy cykliczne zbiórki publiczne w okolicach święta Wszystkich Świętych.

• Wziąć udział w kilkudziesięciu wydarzeniach o charakterze historycznym
takich jak: rekonstrukcje bitew pod Mławą, Kockiem, Tomaszowem Lubelskim, Ossowem, Sochaczewem czy na Westerplatte.

• Wziąć udział w centralnych obchodach świąt państwowych 15 sierpnia
i 11 listopada i związanych z nimi defiladach w Warszawie.

W naszej działalności rekonstrukcyjnej nie zapominamy o lokalnych obchodach najważniejszych świąt i rocznic oraz o działalności edukacyjnej wśród dzieci i młodzieży naszego powiatu. Pielęgnujemy również pamięć o związanych z naszym miastem i regionem bohaterach 1939 roku
– pułkowniku Walerianie Tewzadze (gruziński oficer kontraktowy WP, kawaler orderu Virtuti Militari, po wojnie mieszkaniec Dzierżoniowa) czy komandorze Stefanie Frankowskim (dowódcy Morskiej Obrony Wybrzeża, zmarłym w szpitalu w Bielawie w roku 1940).

Działalność sportowa naszej grupy rozpoczęła się od towarzyskich spotkań piłkarskich z kolegami z Wielunia i Częstochowy w ramach manewrów w czerwcu 2012 roku. Następnie na zaproszenie Piotra Marciniaka z SRH 10 pp, drużyna nasza była stałym uczestnikiem turniejów rozgrywanych w Łowiczu. W tych turniejach występowaliśmy
w barwach 58 pp którego piłkarze w roku 1925 sięgnęli po tytuł Mistrza Polski drużyn wojskowych. W roku 2018 staliśmy się członkami założycielami Retro Ligi i postanowiliśmy występować w jej ramach w biało – zielonych barwach lwowskiej Lechji. Pierwszy sezon RL 2019 był niezwykle udany dla naszej drużyny. Po rozegraniu 8 spotkań z bilansem 6 zwycięstw i 2 remisów nasza drużyna zasłużenie zdobyła historyczny, pierwszy tytuł Mistrza Polski Retro Ligi. W sezonie 2020, skróconym
z uwagi na pandemię COVID-19, Lechja ponownie udowodniła swoją wyższość najpierw wychodząc z grupy, następnie rozstrzygając na swoją korzyść półfinałowy dwumecz z Hakoach Będzin. Ukoronowaniem sezonu była finałowa wygrana z WKS Grodno w wielkim finale rozgrywek na stadionie w Kobierzycach.

Historia Lechji Lwów:

W 1899 do Lwowa trafiła – wydana przez The Football Association
i przetłumaczona z języka angielskiego – publikacja przepisów gry w piłkę nożną. Szerzej znane w tym mieście stały się one już rok później, gdy w swym premierowym numerze opublikowała je tamtejsza Gazeta Sportowa, wydawana przez Kazimierza Hemerlinga (później wydrukowano je w formie specjalnej broszury). Wydarzenie to stanowiło pewien przełom, bowiem do 1900 futbol w miarę zorganizowanej formie uprawiano jedynie we lwowskim IV Gimnazjum. Od tego momentu młodzież z tego miasta zaczęła coraz odważniej tworzyć piłkarskie zespoły, które konfrontowały swe umiejętności w coraz liczniejszych meczach i turniejach. Moda na football dotarła również do lwowskich III
i VI Gimnazjum. Tuż po rozpoczęciu roku szkolnego 1903/1904, uczęszczająca do tych placówek grupa uczniów założyła regularny klub, uprzedzając w ten sposób młodzież z I i II Szkoły Realnej (dzięki którym powstał I. LKPN “Sława” Lwów). Jednym ze współzałożycieli klubu był Jan Budzianowski, a także Maksymilian Dudryk. Przez pierwsze lata swego istnienia (w czasach zaboru austriackiego) drużyna rozgrywała wyłącznie spotkania towarzyskie przeciwko innym ekipom z Galicji (przeważnie lwowskim). W 1921 zadebiutowała w oficjalnych rozgrywkach piłkarskich
– lwowskiej Klasie A (mistrzostwa lwowskiego OZPN), początkowo
nie odnosząc większych sukcesów. Dopiero w sezonie 1929 “Lechiści” zajęli w niej 1 miejsce, mierząc się w spotkaniach barażowych
o mistrzostwo okręgu lwowskiego z jego ówczesnym czempionem
– Polonią Przemyśl. Pierwszy mecz – rozegrany na własnym stadionie
11 sierpnia 1929 – wygrali 5:2 (4:1), zaś w rozegranym tydzień później rewanżu ulegli gospodarzom 0:3 (0:3). Liczba goli strzelonych
na wyjeździe nie miała wówczas znaczenia, toteż wobec jednakowego bilansu bramkowego (5:5) koniecznym stało się zorganizowanie dodatkowego pojedynku na neutralnym terenie. Jako miejsce spotkania wybrano Stryj. 2 września 1929 po dogrywce “Biało-zieloni” pokonali “Polonistów” 3:2 (2:2, 1:1), wywalczając swój pierwszy oficjalny tytuł.

Po kolejnym zwycięskim dwumeczu z 9 Pułkiem Artylerii Ciężkiej Siedlce (wygrana u siebie 5:2, porażka w Siedlcach 0:2 i triumf w dodatkowym meczu 4:2) Lechia przystąpiła do finałowego turnieju barażowego
o ekstraklasę, w którym zajęła 2 miejsce (za ŁTSG Łódź), nie awansując tym samym do krajowej elity. Sztuka ta udała się rok później (1930).
Po wygraniu lwowskiej Klasy A, późniejszych barażowych zwycięstwach nad Unią Lublin (4:3 i 5:1) oraz Sokołem Równe (3:0 i 6:1), a także wygraniu barażowego turnieju finałowego klub wywalczył upragnioną promocję do polskiej ekstraklasy, z której jednak spadł już po jednym sezonie (ostatnie miejsce w edycji 1931), wygrywając zaledwie 5 z
22 rozegranych spotkań oraz 1 remisując. Do elity nigdy nie udało się już powrócić, więc ostatnie lata swego istnienia zespół spędził w rozgrywkach regionalnych. Po relegacji z I ligi największym sukcesem okazał się baraż o mistrzostwo lwowskiej ligi okręgowej w sezonie 1933 (po raz kolejny przeciwko przemyskiej Polonii). Po dwóch remisach (1:1 w Przemyślu i
2:2 we Lwowie), ponownie zaszła potrzeba przeprowadzenia dodatkowej potyczki (również w Stryju). 30 lipca 1933 przemyślanie okazali się lepsi, zwyciężając 0:2 (0:1). Łącznie w rozgrywkach regionalnych
– prowadzonych przez OZPN Lwów od 1920 do 1939 – Lechia spędziła
17 sezonów, rozgrywając w tym czasie w sumie 223 mecze
(w klasie A oraz lidze okręgowej).

W połowie lat 30. XX wieku sukcesy odnosiła sekcja hokeja na lodzie.
W sezonie 1934 wywalczyła brązowy medal mistrzostw Polski, zaś rok później – podczas turnieju rozgrywanego we Lwowie – awansowała
do ścisłego finału (dwukrotnie pokonując w półfinale KTH Krynica 6:1
i 3:1), w którym nie sprostała lwowskim Czarnym (porażka 0:4).

We wrześniu 1939 roku – na skutek wybuchu II wojny światowej
– działalność klubu została zawieszona, zaś po jej zakończeniu już nigdy
go nie reaktywowano (w 1945 – w wyniku konferencji poczdamskiej
– Lwów znalazł się bowiem w granicach ZSRR).

W latach 1927-1939 barwy Lechii Lwów reprezentował Ryszard Koncewicz (po wojnie – w 1949 trener Lechii Gdańsk, a później kadry narodowej, jeden z najlepszych polskich trenerów piłkarskich w historii).